آزمایشگاه تشخیص طبی دکتر طیبی

insulin- connecting peptide

سرم

2 میلی لیتر

500 میکرولیتر

هموليز، ايکتريک ، ليپميک

1- بیمار باید 10 – 8 ساعت قبل از آزمایش ناشتا باشد.
2-بیمار، اخیراً نباید ماده رادیواکتیو دریافت کرده باشد.

اندازه گیریC-Peptide در 5 مورد زیر کاربرد بالینی دارد:
تشخيص افتراقی هيپوگليسمی
طبقه بندی ديابت شيرين
تعيين عملکرد سلول های بتا درافراد ديابتی
پيش بينی بقاءپيوند پانکراس
ارزيابی کامل بودن پانکراتکتومی
در بیماران مبتلا به نئوپلاسم‏ های مترشحه انسولین ( انسولینوما) سطح هر سه پپتید سلول­های بتا(انسولین، پروانسولین و C-peptide)بالاست در حالی که در بیماران مبتلا به هیپوگلیسمی تصنعی (factitious)، سطح انسولین بالا ولی سطوح پروانسولین و C-peptide پایین است.مصرف سولفونیل اوره نیز شرایطی نزدیک به انسولینوما را دارا می باشد چرا که این داروها محرک ترشح پروانسولین، انسولین وC-peptide هستند. تشخیص افتراقی آزمایشگاهی این دوحالت نیازبه ردیابی سولفونیل اوره در پلاسما دارد.در بیماران مبتلا به دیابت شیرین نوع 2معمولاً سطوح C-peptide وانسولین طبیعی یا افزایش یافته است و اتوآنتی‏ بادی علیه سلول­های بتا وجود ندارد. در حالی که در دیابت نوع 1، C-peptide سرم وانسولین پایین بوده یا در مراحل پیشرفته بیماری غیرقابل ردیابی هستند و در 85 تا 90% بیماران اتوآنتی‏ بادی ضدسلول بتا قابل ردیابی است.

1- بیشترین مقدار C-peptide در کلیه تجزیه می شود. بنابراین نارسایی کلیوی می تواند موجب افزایش سطح آن گردد.
2- داروهای هیپوگلیسمیک خوراکی مانند سولفونیل اوره ها سطح C-peptide را به صورت تصنعی افزایش می دهد.
3- مصرف داروهایی همچون کلروکوئین، دانازول، اتینیل استرادیول و قرص های ضد بارداری موجب افزایش سطح C-peptide می شود.